De Hiërarchie van Hemel en Aarde

MIJN SUBATOMAIRE IDENTITEIT

Van dichtbij bekeken blijken mijn atomen te bestaan uit deeltjes. Elk van mijn koolstofatomen bijvoorbeeld bestaat uit zes kleine elektronen die rond een centrale kern van zes protonen en neutronen suizen. Als de kern van één van mijn koolstofatomen de afmetingen van een knikker had, dan zou de ruimte die de elektronen doorkruisen zo groot zijn als een voetbalstadion en de elektronen zelf zouden kleiner zijn dan stofdeeltjes.

Men veronderstelt dat binnen de protonen en neutronen nog kleinere deeltjes bestaan, die quarks genoemd worden en waarover we tot nu toe weinig weten. Al deze deeltjes, die beter omschreven worden als “golfdeeltjes”, zijn even goed energie als materie. Hun plaats kan onmogelijk precies bepaald worden, zij veranderen van aard naargelang wat hun waarnemers van hen vragen en zij verschijnen en verdwijnen willekeurig in de kwantumleegte. Hun bestaan zelf is schijnbaar afhankelijk van een waarnemer, die naar hen zoekt.

De aanwezigheid van de waarnemer

Dit is een beeld van mij van zeer dichtbij – ik kan moeilijk bepaald worden en nauwelijks beschreven. En hier, net als op andere niveaus, heb ik mijn waarnemer nodig om me te helpen mezelf te kennen. En was er niet haar waarneming van mij, dan zou ik zelfs mogelijk niet bestaan ! Mijn waarnemer is net zo ongrijpbaar als ik haar bestudeer op deze afstand. Als we naar mekaar toe bewegen verliezen we mekaar. Om mekaar te herkennen moeten we op afstand blijven.

Van stof naar vlees

Als je me analyseert tot in mijn kleinste samenstellende delen, dan stel je vast dat mijn menselijk gedrag gevormd wordt vanuit stof – vanuit minder dan stof. Hoe kan mijn menselijk leven in al zijn complexiteit, rijkdom en kleur oprijzen uit kleurloze, stille, geurloze, ontastbare deeltjes ? Mijn reizende waarnemer zegt dat, omdat mijn deeltjes ervoor kiezen om zich te verbinden met andere deeltjes, zij uiteindelijk een menselijk wezen worden. Deze beschrijving is juist, maar schiet tekort in het uitleggen van het mysterie dat ik ben.

Wie ben ik ? De mislukking van de wetenschap

Waaruit ben ik echt gemaakt ? Wat is mijn fundamentele natuur, mijn ultiem substraat, dat wat niet weggeschild kan worden om nog een andere laag van mij te onthullen ? Wat is de basis van mijn wezen, het centrum van al mijn lagen, de bron van al mijn verschijningen, de diepe oorsprong van waaruit mijn veellagig leven tevoorschijn

springt ? De objectieve wetenschap slaagt er niet in mij dat te vertellen, want zij kan alleen mijn plaatselijke verschijningsvormen waarnemen, mij alleen van op een afstand bestuderen. En al is de afstand, die ze uiteindelijk bereikt wel heel klein, toch schiet ze tekort in haar uiteindelijke doel: het onthullen van wat ik ben in het centrum.

De mislukking van de objectieve wetenschap om mijn ware identiteit te onthullen is geen verrassing voor mij, want mijn waarnemer blijft altijd buiten mij, altijd op een afstand. Hoe zou ze kunnen overstappen van de buitenkant naar de binnenkant, de afstand tussen ons terugbrengen tot niets ? Noch is haar mislukking een teleurstelling voor mij, want ik kan doen wat zij niet kan – ik kan hier zelf kijken in de kern van mijn wezen en haar verhaal vervolledigen. Deze hoogst belangrijke observatie van mijn eigen centrum is makkelijker dan eender welke observatie, die mijn waarnemer van mij kan doen, want er is niets gecompliceerd, ver of moeilijk zichtbaar, niets dat iets anders verbergt. Mijn ware natuur is de basislijn en ligt wijd open voor mij, voor altijd.

Ga naar Het centrum

“De onthulling door de moderne wetenschap van de leegte in het atoom is storender dan de onthulling door de astronomie van de gigantische leegte van de interstellaire ruimte.”

Eddington

"Hsueh-feng liep met zijn leerling Chang-sheng het bos in om bomen te hakken. “Stop niet voor je bijl tot in het centrum van de boom snijdt,” waarschuwde de leraar. De ijzeren fluit

“Ik denk dat ik naar haar toe ga,” zei Alice…

“Dat kun je onmogelijk doen,” zei de Roos, “Ik zou je aanraden de andere kant op te lopen.”

Dit leek Alice onzin, dus zei ze niets, maar begon meteen in de richting van de Rode Koningin te lopen. Tot haar verbazing verloor ze haar onmiddellijk uit het oog.