Wijs
met één wijsvinger naar buiten naar de wereld en met je
andere wijsvinger naar binnen naar je geen-gezicht.
De vinger, die naar buiten wijst is
gericht op een scene vol met ontelbare vormen en kleuren. Het is een
ingewikkeld tafereel. Hoe langer je er naar kijkt, hoe meer er te
zien is. En het meeste ervan is verborgen, op één of
andere manier weggestoken achter andere dingen.
Nu je gezien hebt dat je openheid bent voor de wereld kan je, de volgende keer dat je je in een moeilijke of verwarrende situatie bevindt, die situatie beschouwen vanuit deze openheid, deze helderheid. Aandacht in twee richtingen: een verwarrende situatie daar tegenover klaarheid hier. Je bent geen ding, deel uitmakend van de situatie, maar openheid voor al wat er gebeurt. De helderheid hier wordt niet beïnvloed door de verwarring daar. Je kan je bewustzijn zijn van en rusten in de helderheid en eenvoud, die je meest innige wezen is. Terwijl je vanuit deze klaarheid bij de situatie blijft zullen de juiste antwoorden stromen. Geleidelijk aan, door ervaring, zal je de diepte die je bent beginnen te vertrouwen. Verschijnselen worden tegenover andere verschijnselen gezet en zijn zo beperkt in hun mogelijkheden, maar jij – Wie jij werkelijk bent – bent geen verschijnsel. Je bent geen ding tegenover andere dingen, maar de ruimte die alle dingen opneemt, de diepte van waaruit de wereld stroomt.
Begin de gewoonte te ontwikkelen om je bewust te zijn van de ruimte van waaruit je kijkt, de ruimte van waaruit je in werkelijkheid al leeft. Merk in situaties, die je op de proef stellen, dat je ruimte bent voor deze situaties. Geef je Ware Identiteit de kans om met een antwoord te komen. Aandacht in twee richtingen is praktisch. De oplossing voor moeilijke situaties of problemen komt voort uit het bewust open zijn voor de Ene, die tenslotte deze uitdagende situaties uitvond !Door deze oefeningen uit te voeren met een minimum aan aandacht heb je werkelijk gezien wat het is om de eerste persoon enkelvoud te zijn – het Niet-iets dat zich nochtans scherp bewust is van zichzelf als de Container of Achtergrond van het hele toneel. Dit zien is geloven.
Totaal niet mystiek (in de populaire betekenis) is het een nauwkeurige, totale, alles-of-niets ervaring, die geen gradaties toelaat – zolang het duurt. Jouw taak is nu om je Afwezigheid/Aanwezigheid te blijven zien in alle situaties, tot zien heel natuurlijk en continu wordt. Dit is noch jezelf verliezen in je Leegheid, noch in wat het vult, maar tezelfdertijd het ding zien waar je naar kijkt en het Niet-iets van waaruit je kijkt. Er zal geen moment gevonden worden waarin deze aandacht in twee richtingen ongepast is of veilig kan opzij gezet worden. De prijs voor geestelijke gezondheid is waakzaamheid. The Science of the 1st Person, Douglas HardingJe vroeg of ik een speciale techniek gebruik, als ik de ‘aandacht laat uitzetten om de bron te omvatten’. Voor mij betekent dit weer in de nietsheid kijken. En hoe doe ik dat ?
Ik kijk naar die plaats boven mijn borst, waar anderen mijn gezicht zien. ‘De plaats van waaruit ik kijk’. En ik blijf kijken. Ik merk op dat ik niet vanuit iets kijk. Geen ogen hier, helemaal niets. De eenvoud zelf. Het is een plaats die men over het hoofd ziet, een ‘terra incognita’. Zien gaat over her-bewustworden van deze ‘plaats’. Soms helpt een uitdrukking me: ‘het ene oog’, ‘in twee richtingen kijken’, ‘niets zijn’, ‘openheid zijn’. Ze verandert van tijd tot tijd en dikwijls heb ik geen speciale uitdrukking.
Ik doe geen inspanning om te stoppen met denken. De nietsheid is vrij van alles, inbegrepen gedachten, en er bewust van worden betekent bewust worden van absoluut stille ‘geest’, van geen-geest. Het is hier volmaakt vredig. Wat er dan gewoonlijk gebeurt is dat mijn onrustige geest spontaan tot rust komt. Niet omdat ik hem probeer te manipuleren. Ik ben me eenvoudig bewust van deze volmaakt vredige plaats en dat heeft invloed op mijn geest.
In
feite gaan de nietsheid en het denken goed samen. Gedachten komen
tenslotte uit de nietsheid.
‘Doe’ ik iets als ik zie ? Het is een kwestie van taal, van woorden. Ik
verlies de nietsheid niet uit het oog. Ik kijk rechtstreeks hier in
deze ‘ruimte’. Maar,
uiteraard, wie ziet de nietsheid ? De nietsheid zelf ! R.L.
UK