Waar zit je neus aan vast?

Commentaar door Richard Lang

Soms, als mensen zich realiseren dat ze vanuit hun eigen standpunt gezichtloos zijn, en dus openheid voor de wereld, dan stellen ze zich vragen over het feit dat ze hun neuzen kunnen zien. “Ik kan mijn neus zien – betekent dat niet dat ik hier toch een gezicht heb, dat ik geen ruimte ben voor de wereld?”

Laten we dat eens onderzoeken.

Het is duidelijk dat voor anderen je neus zich in het midden van je gezicht bevindt. Dit is het objectieve beeld van jou.

Waar is hij vanuit jouw standpunt, subjectief? Als hij ergens aan vast zit, aan wat dan?

Wanneer je naar je neus kijkt, is het dan niet zo dat je, in plaats van één ding in het midden van je gezicht, een wazig beeld ziet, soms ondoorzichtig, soms transparant, soms aan één zijde van de wereld, soms aan de andere?

Is één van deze aan een gezicht vastgemaakt? Duiken ze niet op uit het niets, daar opgehangen zonder steun, tevoorschijn komend uit de Leegte!

Merk op hoe groot je neus is! Sluit één oog: begint je neus niet ergens nabij het plafond om zich dan helemaal uit te strekken tot de vloer?

Geef aandacht aan het gebied aan jouw kant van je neus. Hier is een plek die jij alleen kunt zien. Is er iets daar?

Ik vind helemaal niets, hier aan mijn kant van mijn neusvlek. Maar dit is een nietsheid die niet een zuiver niets is; het is een bewust niets gevuld met mijn wereld, inbegrepen die neus.

Mijn neus lijkt in niets op de neus van andere mensen. De hunne zijn klein en zitten op hun gezicht. Ziedaar een menselijke neus. Maar de mijne is immens, meerdelig, en duikt op uit het niets! Dit is geen menselijke neus (net zoals mijn Ene oog geen menselijk oog is). Het is de neus van God! Ik heb ontdekt dat God, hoewel gezichtloos, een neus heeft! Of beter: vele neuzen!

Dit is een zelfportret van Ernst Mach, inbegrepen de neus (en snor!) van de Eerste Persoon. Deze tekening inspireerde Douglas Harding in 1942 om zijn eigen hoofdloosheid op te merken.

Wat is nu waar? Ben je dat wat de anderen van je zien: neus in het midden van je gezicht? Of ben je wat je bent in je eigen ervaring, “neuzen” opduikend uit alomvattend bewustzijn?

Voor mij is dit geen “of/of” situatie maar “beide/en”. Voor anderen heb ik een uiterlijk, ik ben een ding tussen dingen; voor mezelf ben ik openheid voor dingen, inbegrepen mijn neus! Ik ben me bewust van beide aspecten van mezelf.

Een remedie voor stress

Zoveel overbodige stress heeft zijn oorsprong in het feit dat we ons uitsluitend identificeren met de manier waarop anderen ons zien. Ik zie mijn eigen gezichtspunt over het hoofd, beschouw het als ongeldig en maak zo een fout wat betreft mijn diepste identiteit. Ik stel mezelf tegenover de wereld, gescheiden van anderen, begrensd in mijn mogelijkheden, kwetsbaar voor allerlei gevaren, en tenslotte bestemd om te sterven. Het was van vitaal belang om zelfbewust te worden, te groeien van kind naar volwassenheid, maar dit hoeft niet het einde van de reis te zijn. Elk van ons kan nu blijven zien Wie we werkelijk zijn. Dat wil niet zeggen dat we terugvallen tot kinderlijkheid – we kunnen ons bewust zijn van zowel onze Ware identiteit als onze menselijke identiteit. Maar, door ons bewust te worden van onze Ware identiteit ontdekken we een stressvrije ruimte in het hart van ons soms stressvolle leven. Het is aan elk van ons om te bepalen hoeveel aandacht we besteden aan dit Hulpmiddel. Als we niet drinken van deze Bron zullen we onszelf waarschijnlijk horen klagen over dorst of zullen we zelfs sterven van dorst. En de hele tijd is het Water zo dichtbij, en gratis! Neem een slok. Nu. Wat heb je te verliezen? Je zelf. Wat heb je te winnen? Alles, inbegrepen je zelf!

Vragen aan wat je neus vastzit kan belachelijk of triviaal lijken, maar het is het niet, als je ontdekt dat het leidt naar het Centrum en de Oorsprong van de wereld, naar de Vrede die voorbij alle begrip gaat, naar de Bron aan het Einde van de Wereld.

Douglas Harding

Als ik niet kan zien wat ik ben (en zeker wat ik niet ben) is het omdat ik te druk bezig ben met verbeelden, te “spiritueel”, te volwassen en wetend, te goedgelovig, te geïntimideerd door samenleving en taal, te bang voor het overduidelijke om de situatie precies zo te aanvaarden als ik haar zie op dit moment. Alleen ik ben in staat om verslag uit te brengen over wat hier is. Een soort alerte naïviteit is wat ik nodig heb. Er is een onschuldig oog en een leeg hoofd nodig, om niet te spreken van een dapper hart, om hun eigen perfecte leegte toe te geven. On Having No Head, Douglas Harding

Als ik vergeet wat me verteld is en wat ik me inbeeld, wat de samenleving met haar gezond verstand en de wetenschap van het object zeggen dat ik moet geloven, en als ik tenslotte durf zelf te kijken en ernstig te nemen wat ik zie – wel, wat zie ik dan? Ik ontdek verrassing na verrassing, voorbij mijn wildste dromen. Ik zie dat wat ik geloofde dat waar was over mij en over de wereld een pak leugens is! The Science of the 1st Person, Douglas Harding.

Citaat

Een monnik vroeg Nan-ch’uan: “Waar zijn onze neusgaten voor we geboren zijn?” De Meester antwoordde: “Waar zijn onze neusgaten nadat we geboren zijn?”.

Ervaring

Er was een mini workshop gisteravond en we deden een paar experimenten, met enig succes. Zoals gewoonlijk denk ik dat ik er meer uit haalde dan zij die gekomen waren om te ontdekken waar ik het over had. Eén vrouw van vooraan in de zeventig heeft zeer goede herinneringen uit haar vroege kindertijd en herinnert zich de tijd dat ze dacht dat ze alleen een neus had op de momenten dat het nodig werd om hem te snuiten. Haar neus manifesteerde zich op één of andere manier om de naderende zakdoek te ontmoeten. A.M. Australia