De geest

Ik heb bij “zien” altijd het gevoel gehad dat als gedachten, gevoelens en lichamelijke gewaarwordingen niet in rekening gebracht worden, ik mezelf voor de gek hou. En dat bewustzijn niet volledig is. Omdat jij spreekt over het vinden van een oefening waarbij je je “enkel bewust wordt van de activiteiten van de geest” … en je in dat verband enkele zittende meditaties vermeldt, wou ik even mijn ervaring met je delen. Als ik me “zien” herinner, focus ik me op gedachten en gevoelens (of misschien moet ik zeggen dat ik me ervan verzeker dat ik ze niet negeer), omdat zij de meest nabije laag lijken te zijn in het “scherm” van bewustzijn, of in ieder geval de laag die je het makkelijkst over het hoofd ziet en jezelf ermee bedriegt, en omdat dit de laag is waar ik me echt mee identificeer.

Ik wil ook zeggen dat “Hoofdloos” zien niet echt een visuele zaak is. Daarom kan je het met gesloten ogen doen en daarom kan je op deze “manier” naar je gevoelens en gedachten kijken. Het is een zien dat alles omvat. Zo helpt op straat lopen en zien hoe de bomen mij passeren (een zuiver visuele zaak) me om het niets te zien dat ik ben en daardoor de “resulterende” “onverankerdheid” van deze emoties, gevoelens en gedachten. Dan wordt alles een geheel. Met andere woorden, de bomen zien bewegen helpt me te zien hoe de geest en lichaamsgewaarwordingen verschijnen tegen geen achtergrond, uit het niets (visuele dingen en niet-visuele dingen in één “zien”). Ik ben dus geneigd te denken dat men niet noodzakeljik moet gaan zitten om enkel te focussen op de gedachten om “zien toe te passen op de geest” (zoals jij het uitdrukte) en dat lopen, zonder deze gedachten te negeren, in feite sterk kan helpen. En als je toch gaat zitten, dan kan je “zien” ook toepassen op de geest op dezelfde manier als bij het lopen. In dit geval zullen de kamer en het meubilair er zijn, samen met de geuren en geluiden, en je onverankerde gedachten, gevoelens en gewaarwordingen.

Ik wil nog één ding toevoegen, dat ik nuttig vind om in het bijzonder gedachten en gevoelens te “zien”, hoe ze opkomen uit het niets, en zo te helpen om ze “los te maken”. Vraag op de manier van Ramana Maharshi: “Voor wie verschijnen deze gevoelens?” – “Waar komt deze gewaarwording uit voort?” Je kan dit doen met de meest schijnbaar centrale en diepste gedachte/gevoelen die je kunt hebben. Het “wie ben ik” onderzoek en daarmee verwante vragen zijn beslist zoals wijzende vingers. E.C. USA

Wat betreft de relatie tussen Zien en denken zijn dit de resultaten van mijn experimenten:
Als ik bijvoorbeeld aan het schrijven ben en ik word me bewust van mezelf als de ruimte waarin de hand een pen over het papier beweegt, dan valt het denken onmiddellijk stil en blijft er enkel bewustzijn… Dan komt het denken tussen met “oh, stilte, hoe interessant!” en is het voorbij – voor het ogenblik. Herhaalde waarneming laat het verdere bewustzijn toe dat achter het denken of het denken omvattend, hoe jachtig het ook is, de stilte is, de volmaakte helderheid van zijn, of niet-zijn. Dit bewustzijn is echter broos en gaat heel gemakkelijk verloren. R. UK.

terug naar boven.