Concepten

De coyotes waren gisteren aan het huilen, de muskieten zoemden. Ik zocht naar mijn geen-hoofd en ik kon het niet vinden. Waar is mijn geen-hoofd heen gegaan? Het was altijd mijn favoriete ding! A.S. Canada.

Een gevaar dat voorkomt uit het inzicht dat we geen hoofd hebben, is dat we er een concept van maken en geneigd zijn “hoofdloosheid” in die mate te waarderen, dat we niet zien hoe noodzakelijk het is om naar buiten in de manifestatie te stappen. Moet je “hoofdloosheid” opgeven?

Is er gevaar dat je blijft hangen in “hoofdloosheid” en de pracht van “behoofd” te zijn niet gaat onderzoeken? Dit is geen gebrek aan respect, in mijn ervaring, maar de vervulling en verdieping van “hoofdloosheid”. C.M. Australia.

Ik vond het commentaar van A over een hindernis, gecreëerd door het “hoofdloos” concept heel interessant. Ik ben het ermee eens dat openheid, leegte, gezichtloosheid, wat dan ook, waarschijnlijk begrippen zijn die zowel minder weerstand als onderschatting opwekken. Anderzijds is er iets speels aan hoofdloosheid – niet als verifieerbare fenomologie, maar als een metafoor voor het verwerpen van “de kleine man/vrouw”, de conceptuele geest, ego, hoe je het ook wenst te interpreteren.

Belangrijker voor mij is echter niet of en in welke mate ik het begrip geen hoofd te hebben kan onderschrijven, maar eerder een wijze van waarneming, die de basis is om zo’n bewering in de eerste plaats te maken. Met andere woorden heb ik “geen hoofd hebben” als een speelse, in zekere zin onnozele, soms hilarische metaforische beschrijving gezien van waarneming min de geobjectiveerde waarnemer, en met deze wijze van waarneming is bestaan waarlijk het omgekeerde van hoe ik het ervaren heb sinds ik “mezelf” geworden ben. Natuurlijk heb ik de tien kilo, twintig centimeter bal bovenaan, ik heb er nooit echt aan getwijfeld, net zoals ik zelden het reële bestaan van Mexico betwijfel, zelfs als kan ik het niet zien van hieruit. Maar als ik zie alsof het niet vanuit de twee vensters is, ben ik open op een niet triviale manier. En als ik gewaarwordingen en waarnemingen kan herplaatsen naar daar waar ze gebeuren, in plaats van ze naar buiten te projecteren – ruimte en tijd scheppend voor hen – dan maakt dat een belangrijk verschil in mijn wezen. Ik had ooit een leraar, die graag zei: “Keer alles ondersteboven, en je zult de waarheid zien,” maar ik denk dat het meer “binnenstebuiten” is. 

Eén van de gevolgen van “hoofdloosheid” voor mij is tussen haakjes dat het conceptuele kader waarbinnen ik bijvoorbeeld Lao Zi lees helemaal anders is. Het is namelijk niet iets dat enorm ver is van mij in de culturele ruimte en tijd, maar eerder iets direct en vitaal – niet een stoffige oude wijze die erin geslaagd is om het vol te houden gedurende eeuwen, maar iets dat aanwezig is geworden in mijn onmiddellijk bewustzijn. T.P. Denmark

Het zal je interesseren te weten dat in de loop van dit jaar alle depressies en concepten over hoe de zaken zouden moeten zijn, zijn weggevallen en in plaats daarvan is er deze prachtige vredige ruimte waarin alles gebeurt. Tara.

terug naar boven.