Beweging

Deze ochtend, tijdens het joggen, besloot ik om een tijdje achteruit te lopen, om naar die prachtige zonsopgang boven de Alpen te kijken. En opeens, wat een verrassing (OK, misschien niet voor jullie ‘doorwinterde zieners’ maar voor mij!), realiseerde ik me dat de weg van hier uit vloeide, hoe de ruimte hier de heuvels daarginds liet ontstaan, de bergen, de zon… hoe creatief is deze ruimte, hoe, hoe … VERBAZINGWEKKEND! S.C. Duitsland.

Mijn appartement heft vele deuropeningen en ik moet dikwijls van de ene kamer naar de andere gaan. Ik begon me af te vragen of er echt iets door de deuropening gaat als ik dat doe (zoals duidelijk gebeurt als ik vrienden op bezoek heb). Ik observeerde aandachtig, maar kon nooit iets vinden dat er door ging. Wat wel gebeurde was dat de lege ruimte van de deuropening nogal plots veel groter werd en zijn randen verdwenen. Daarna was er een ander uitzicht, dat er eigenaardig sereen en mooi uitzag. A.R. UK

In de workshop zat er een man rechts van mij, die verschillende keren zei hoe belangrijk het voor hem was dat hij onbeweeglijk was terwijl het landschap bewoog. Ik voelde me geraakt door hem… Ik liet de deelnemers het ronddraai-experiment doen – en liet het hen tien of vijftien minuten doen. Het was voor velen van hen een sterke ervaring. Hoe eenvoudig en toegankelijk, hoe deelbaar, is deze hoofdloosheid. Eén van de deelnemers ging na vrijdagavond naar huis en toonde het zijn vrouw. R.L. UK.

Ik was één van die deelnemers die het ‘ronddraai-experiment’ deed – gedurende tien of vijftien minuten. Het was een sterke ervaring voor velen van hen, mezelf inbegrepen. Ik werd getroffen door het feit dat ik, na zo’n lange tijd in een cirkel gedraaid te hebben, helemaal geen gevoel van duizeligheid had! Het lichaam/geest verloor zijn greep op de plaats vanwaar ik naar buiten kijk. Dit gebeurde verschillende keren, bij meerdere experimenten die me terug naar huis voerden. G. USA

Ik woon in Amsterdam. Ik kwam ongeveer drie jaar geleden in aanraking met de hoofdloze weg, toen ik deelnam aan een tweedaags seminarie dat Douglas gaf in de buurt van Nice, in het zuiden van Frankrijk. Het ‘naar hier wijzen’ experiment blies letterlijk mijn hoofd weg, en het ‘gesloten ogen’ experiment haalde me helemaal onderuit. Ik had helemaal niets verwacht van dit seminarie. De naam Douglas Harding was vertrouwd: ik had iets over hem gelezen in een boek van Colin Wilson, met de titel: ’Voorbij het occulte.’ Wilson citeerde de beroemde passage uit het begin van On Having No Head en gaat dan verder met te zeggen dat dat allemaal heel goed is maar dat het waarschijnlijk het soort leegte en eenvoud is die koeien in het veld ervaren! Wel, ik dacht dat ik misschien terecht zou komen in een onderhoudende lezing over Zen Boeddhisme. Ik had helemaal niet verwacht om letterlijk onthoofd te worden. Het was moeilijk om niet in lachbuien uit te barsten tijdens de rest van het seminarie. Die nacht, en elke nacht van ongeveer de volgende drie weken, vond ik het naar binnen zien – bewustzijn van jezelf – zo interessant en zo opslorpend, zo volmaakt en volledig, dat gaan slapen absurd leek. Ik lag uren wakker, enkel bezig met het zien en me realiseren wat dit allemaal betekende.

Sindsdien is zien minder intense geworden maar constant gebleven. Het duurde even om de bevestiging te ‘krijgen’ dat het de wereld is en niet ik die beweegt. Nu is het een fantastische ervaring om door deze prachtige stad te fietsen en zonder enige twijfel te zien dat het Amsterdam is dat voorbijglijdt terwijl ‘ik’ deze wakkere onbeweeglijke stilte ben. De manier waarop de nabije voorwerpen, zoals de weg onder je voeten, voorbijflitsen en dingen verderop, zoals gebouwen en bomen, sierlijk voorbijdrijven is een spektakel dat ik nooit moe word. Dit is zeker en vast mijn favoriete oefening geworden. J.R. Nederland

We deden de oefening waarbij je naar jezelf wijst en rond je as draait. Dit deed me denken aan een ervaring die ik had met aikido (een krijgskunst). Ik oefen aikido twee of drie keer per week. Soms had ik twee problemen tijdens mijn training: het ene was dat ik, als ik met een paar mensen trainde, een soort angst voelde als iemand me ‘aanviel’, zodat mijn lichaam gespannen en stijf werd, wat me hinderde om de technieken uit te voeren. Een ander probleem was dat ik soms duizelig werd, omdat er veel rondgedraaid wordt in aikido. Deze problemen losten helemaal op wanneer ik mezelf eraan herinnerde dat ik de Leegte ben. Als iemand me aanviel voelde ik me ontspannen, want wie was er om aan te vallen? Wanneer ik moest ronddraaien voelde ik me niet meer duizelig, want er was hier niemand om zich duizelig te voelen, en er was trouwens alleen maar roerloosheid waarin de wereld ronddraaide, niet ik. M. België

Op weg naar huis, de wagen in en door de straten van de stad sturend, bewust van het verkeer en de wegverlichting, geconcentreerd. Dan de oprit en de stilte van de snelweg op. Geen straatverlichting en rond deze tijd ’s avonds niet veel verkeer, alleen maar rustig verder rijdend, kijkend naar de witte wegmarkeringen die komen en gaan, in en uit de zone die de koplampen verlichten.

Er komt niets van de andere kant. Of misschien toch – ik concentreer me enkel op een stuk donkere weg, juist vóór de bundel van mijn lichten. Mijn geest staat op ‘automatische piloot’. De zachte groene gloed van de dashboardverlichting is aangenaam voor mijn ogen en verlicht mijn handen op het stuurwiel, maar laat de rest van de wagen als een achtergrond van donker fluweel.

Over het relatief rechte stuk van de snelweg rijden vereist weinig beweging en geeft me een ontspannen gevoel, zodat na een tijdje enkel een bewustzijn van mijn handen overblijft, wat een gevoel veroorzaakt van losgekoppeld te zijn van hen, zonder lichaam. Misschien zijn het de handen van iemand anders!

Deze roerloosheid van mijn zelf in mij contrasteert met de hypnotiserende snelheid van de weg, die in de poel van licht komt aanstormen vanaf de voorkant en vervagend, stromend rond de wagen en voorbij mij. Ik heb geen besef van mijn lichaam, alleen van mijn handen. Er is alleen ‘ik’. Naar buiten kijkend. Alsof ik de wereld zie door één of ander driedimensionaal venster, beschermd tegen de omgeving daarbuiten. Een derde persoon. Stilte is in mij, met mijn bewustzijn naar buiten kijkend.

Hier is het dan … dit is een poging om een bepaalde ervaring te beschrijven die ik verbind met ‘hoofdloosheid’. I.K. UK

Schommels

Schommels zijn leuk,
Schommels zijn vrij,
Schommels gaan hoog,
Schommels gaan laag,
Schommels bewegen,
Ik nooit daarentegen.

Rosemary, 7 jaar oud.

Vorig weekeind organiseerde Catherina een workshop. Ik nam eraan deel (een Nederlandse hoofdloze workshop). We deden het ronddraai-experiment, met één arm die naar buiten naar de kamer wees begon ik rond en rond en rond te draaien. (Voor ik mijn ware identiteit ontdekte, werd ik snel misselijk als ik moest ronddraaien). Nu, terwijl ik de experimenten deed, bleef ik aandachtig voor wie beweegt, de kamer of ik? Wel, ik was het zeker niet! Ik kon draaien en draaien en draaien zonder misselijk of duizelig te worden. De kamer en de andere deelnemers bewogen de hele tijd, en ik stond volledig stil tijdens het draaien. Dit lijkt een kinderspelletje en het is leuk om te doen. Maar voor mij betekent het zoveel meer. Het toont me dat er een stille, vredige plaats is waar ik sta, onafhankelijk van wat andere mensen doen of mij vragen te doen. Er is altijd een plaats voor mij, precies op de plek waar Ik Ben. Hilde.

Ik probeer vaak aandacht te geven aan mijn hoofdloosheid als ik door de straten loop. Ik doe vooral het experiment met het 180 graden naar binnen draaien van de richting waarin ik kijk en het experiment waarbij ik de dingen observeer die voorbij komen terwijl ik op dezelfde plek blijf. Maar enkele keren ervoer ik dit zien als prettig. Het was de ervaring van een totaal samenvallen met mezelf. De gedachte kwam op: “Ik wil deze plaats nooit meer verlaten!” Maar het lijkt me dat je heel gemakkelijk terug in je oude gewoontes valt, de gewoonte om levende wezens te behandelen als louter objecten. M.

Zie het Ronddraai experiment

terug naar boven.