Autoriteit

Ik heb genoten van je brief, A. Ik dacht: wat geweldige vrienden zijn er op deze conferentie. Ik ben recent aan het denken geweest over autoriteit en over de kwestie of Zien ‘het’ is. Goeroes nemen het woord en vertellen ons langs alle kanten dat we ons bewustzijn van wie we zijn moeten verdiepen – tenminste als ons sowieso de kennelijke arrogantie wordt toegestaan om te zien wie we werkelijk zijn. De grote vreugde van Zien is dat het thuis zijn is, volledig, absoluut. Als iemand me verteld dat ik misleid ben, is het aan mij om dat na te gaan. Hoe is het hier? Het is leeg. Kan het leger worden? Ik zie niet in hoe dat zou kunnen. Kan het dieper worden? Ook dat zie ik niet in.

Maar R. (ik!), jij bent zo duidelijk geen verlichte persoon. Je bent soms kwaad, je bent soms bang. Dat is waar. Maar menselijke wezens zijn zo en zullen altijd zo zijn, denk ik. Hier in het centrum van R. echter, en in het centrum van alle wezens, is de Ene. Geen angst of woede hier. Dat neemt de druk weg voor mij. Ik moet R. niet vervolmaken. Volmaaktheid ligt niet daarbuiten in R. maar enkel hier in het centrum.

Wie beslist wat ‘verlichting’ is? Is het alleen voor de enkelingen, alleen voor zij die op één of andere manier ‘zuiver’ geboren zijn of het bereik met grote inspanningen? Dat sluit negenennegentig procent van de mensheid uit, mezelf inbegrepen. Wie heeft de autoriteit om voor ons te beslissen dat dit zo is? Niemand heeft meer autoriteit over hoe het is waar jij bent dan jij, of waar ik ben dan ik. Als ik naar hier kijk, dan vind ik, zoals A., dat dit volledig is en niet verbeterd kan worden. Ik ben thuis gekomen. Hoe prachtig dat het zo eenvoudig en zo volledig is. Ik hoop dat deze ketterij zich meer en meer verspreidt! R.L. UK.

Ik lag in mijn bad gisterennacht en was me zo bewust dat mijn eigen ware natuur mijn eigen geheim is. Niemand anders behalve ik is hier in deze plaats. Zij kunnen we alles vertellen over mijn verschijningen, maar ze geraken nooit hier, ze hebben geen autoriteit hier. En ik dacht: zelfs de tijd geraakt hier nooit, en zelfs de Dood niet.

Ik dacht ook: je kan ook het wezen van andere mensen niet zien. Zij zijn hun eigen autoriteit daar. En ik moet niet in hun wezen daar kijken! Ik heb alles wat ik nodig heb op dat vlak precies hier waar ik ben. Ah, de glorie hiervan! Wie maalt er echt om of anderen het ermee eens zijn of niet! R.L. UK.
 
Misschien ben ik een ongewoon geval, maar in mijn ervaring worden de leringen van andere mensen enkel gevalideerd als ze echt worden voor mij, wanneer ze gerealiseerd worden. Daarom ben ik zo onredelijk over alle beweringen, die buiten mijn ervaring vallen. Ze mogen terecht zijn en ik heb de mogelijkheden nooit ontkend. Maar omdat ik geen manier heb om het kaf van het koren te scheiden, zal ik nooit iets beamen dat iemand anders beweert.

Wat hoofdloosheid betreft las ik het artikel ‘On Having No Head’ zo’n 25 jaar geleden. Het beschreef iets dat sterk leek op een paar verschuivingen van bewustrijn, die me overkomen waren de voorgaande 3 jaren. Het maakte een diep indruk en ik herinnerde me zowel het artikel als de naam van de auteur. Ik herinner me dat ik het in zekere zin geruststellend vond dat er daar iemand was die zo overtuigd was van deze schijnbare absurditeit, dat hij bereid was om zijn nek uit te steken, bij wijze van spreken. De waarde van het artikel lag in zijn duidelijke validatie van mijn eigen ervaring.

Er was een leemte van zowat 18 jaar en toen verscheen Douglas Harding in Sydney. De volledige impact van hoofdloosheid was geen gevolg van het lezen over de ideeën van Douglas over hoofdloosheid, maar van het doen van de experimenten.

Ik ontken de authenticiteit niet van andermans ervaring. Ik erken ook dat wat ik lijk te verdedigen misschien een redelijk laag niveau van begrip is, vergeleken met dat van anderen op de conferentie. Maar wat echt is voor anderen is voor mij enkel meer concept, tot het hier gebeurt. Ik ben behoorlijk dogmatisch op dat vlak, ik weet het. Maar dit is een terrein dat bijzonder vatbaar is voor de ongebreidelde fantasie, wishful thinking, enzovoort. En dat is waar ik me probeer voor te hoeden. Misschien is dat de angst die me mijn zwaard van dogmatisme doet trekken.

Ik waardeerde je uitgebreide toelichtingen, I., vooral over de onvolkomenheid van zien. Ik voel me geweldig onzeker daarover, vanuit het gezichtspunt van de derde persoon. Maar dat lost op in hoofdloosheid, waar ik eerder lijk op R. in het bad. Bedankt en het beste voor jullie allen. A.M. Australia.
 
Ik ben de eenvoudige, directe taal echt beginnen waarderen, die Douglas Harding gebruikte in zijn “hoofdloze” boeken en workshops. Maar belangrijker is dat het duidelijk is dat, als ik naar mezelf kijk, er enkel deze bewuste leegte is.. geen getuige, geen subject/object ideeën, niets te doen of te bereiken, geen niveaus om te passeren, en niets om aan over te geven. Hoe geweldig!! Beste groeten, C.W. Canada.

Hier een reactie van mij, opgeroepen door de verwijzing van R. naar George Fox. Ik heb altijd één groot Foxisme met me meegdragen. Ik denk dat het van een preek in Ulverstone of Keswick komt, zoiets. Hij zei iets over de uitspraak: “Wij zeggen, Paulus zei dit en Isaja zei dat, maar wat zegt gij?”. Waarop Elisabeth Fell of iemand anders een geweldig inzicht kreeg in de tweedehandsheid van hun spiritualiteit. A.M. Australia

Wat betreft de spirituele teksten en citaten voel ik me vaak geïnspireerd door hen en natuurlijk geroerd wanneer ze een literaire kwaliteit hebben. Maar voor mij is er een noodzakelijke vertaling die moet gebeuren vóór ik de tekst ‘thuis’ kan brengen, naar het gebied van mijn eigenlijke Zien. Het eigenlijke Zien is altijd zoveel helderder, directer, dan de metaforen en toespelingen van de wijzen. Vereist Hoofdloosheid echt rechtvaardiging en versterking van canonieke bronnen, ondersteunt het lezen ervan iemand in het Zien? J.H. USA

Als “ik” me bewust ben van het Bewustzijn van geen hoofd zijn er geen vragen meer en is alles goed… enkel de vrede die voorbij begrijpen gaat… Dan verschijnt Douglas Harding en lijkt te zeggen dat dit onnoembare Bewustzijn Gods bewustzijn is… Alsjeblief, wat probeert hij “mij” te vertellen? J.

Ik bracht net een week door met meditatie in een klooster in Zuid-Frankrijk met een groep mensen en ontdekte dat het wetenschappelijke aspect van de hoofdloze weg, dat wil zeggen zaken voor mezelf ontdekken eerder dan een uitwendige autoriteit te geloven, een persoonlijke kracht geeft, zekerheid, in mijn spiritueel leven, wat ik vroeger niet had. Desondanks aarzel ik nog altijd om de weg met anderen te delen, omdat ik bezorgd ben dat ze het visioen zouden kunnen verpesten… wat in werkelijkheid onmogelijk is. M.

Ik heb deze ervaring nog met niemand gedeeld, moet ik toegeven. Ik denk dat het is omdat ik schrik heb dat iemand me van het tegendeel zal overtuigen, of dat ze natuurlijk zullen veronderstellen dat ik gek ben. Maar zoals Douglas zegt: “Durf je eigen autoriteit te zijn.” Ik vermoed dat ik nog altijd met mijn eigen twijfels over deze nieuwe ervaring worstel.

Ik blijf aandacht geven aan mijn eigen hoofdloosheid, hoofdzakelijk door eenvoudigweg het standpunt van de eerste persoon in te nemen. Tot nu toe is er niets bijzonder opvallend opgedoken, noch enige fantastische ervaring. Maar één ding geef ik toe: ik ben ongelooflijk ontspannen als ik het standpunt van de eerste persoon enige tijd heb ingenomen. En een licht gegrinnik duikt in me op wanneer ik de spiegel passeer na lange tijd, alsof ik dat gezicht voor de eerste keer zie. Da’s leuk..