Alledaags zien

Hallo Douglas. Ik ben S. die aan je workshop deelnam. Het meisje dat zwanger was. Gisteren om één uur ’s ochtends ben ik bevallen van een dochtertje en nu ben ik natuurlijk nog in het ziekenhuis. En ik wil je bedanken, want je hebt me echt heel veel geholpen om de arbeid en pijn van de geboorte door te komen. Het was gewoon prachtig. Zelfs de vroedvrouw die me hielp en mijn vriend waren verbaasd over hoe het allemaal verliep.

Dank zij jou wist ik in zekere zin de hele tijd wat er gewenst en nodig was, namelijk Niets! Dat wil zeggen, ik realiseerde me dat het enige wat nodig was om de baby ter wereld te brengen was aanwezig te zijn bij het doen. Mijn lichaam werkte helemaal zelfstandig en deed dat op zijn best omdat ik geen weerstand bood. Ik moest niets anders doen dan er zijn. Ik kan me best de problemen voorstellen die mensen zichzelf op de hals halen als ze weerstand bieden tegen wat hen of hun omgeving overkomt. Wat meestal minstens tien uur duurt bij een eerste bevalling was bij mij in drie uur voorbij. En ik nam geen medicatie behalve liefde.

Heb je ooit een pasgeboren baby in de ogen gekeken? Mijn A. vertelt me alles over het leven. Als zij haar ogen opent en naar me kijkt is er tijdloosheid, eeuwige wijsheid en vrede, een volledig zuivere ruimte om in te rusten of eender wat in te scheppen.

Ik geef toe dat er nu en dan enkele problemen zijn geweest tijdens de twee dagen dat ik hier ben, maar als ik klaar ben met last te veroorzaken is er geen denken maar enkel danken, want wat ik ervaren heb in jouw workshop heb ik opnieuw ervaren tijdens de voorbije dagen, die de meeste ups en downs geweest zijn die ik ooit in mijn leven gehad heb in zo’n geconcentreerde vorm. S.

Ik stond net aan mijn keukenraam en keek naar buiten naar het landschap dat ik daar tot mijn geluk zie – en dat is precies hoe het voelde – mijn “zijn” “gekleed” met de wereld; gekleed in de tienduizend dingen. C.M. Australië

Ik heb altijd gehouden van het beeld dat ik ‘de wereld draag’ zoals kleren. Ik heb geen eigen vorm of kleur en neem de vorm en kleur aan van het huidige moment. Dat herinnert me aan Thomas Traherne: “Je geniet nooit ten volle van de wereld … tot je gekroond bent met de sterren.” Wat een prachtige garderobe hebben wij allen! R.L. UK

Gisteren zat ik stevig in de stoel van een tandarts (het is tenslotte de patiëntenzetel, nietwaar?) terwijl twee mensen zich bezig hielden met het gewone peuteren, prikken en duwen van zuigende, piepende, zoemende en borende instrumenten in mijn mond. Niet echt prettig, maar toen herinnerde ik me dat ik het helemaal niet zo moest beschouwen en stopte ermee. Toen waren er enkel nog deze twee rare mensen, die schijnbaar hun handen en al dat gerief in één of andere leegte staken, onderaan mijn gezichtsveld, en dat met een bijna komische ernst en doelbewustheid (al dank ik God daarvoor!) T.P. Denemarken.

Ik had ooit een sterke ervaring van eerste persoon zijn in de stoel van een tandarts. Mijn mond stak vol met instrumenten met lange handvaten, die mij duidelijk uit Niets leken te komen – een leegte die ook de gezichten van de tandarts en zijn assistent bevatte, die er in rond zweefden. “Maar natuurlijk”, zei Douglas, “Zij waren jouw Gaatje aan het vullen”! A.R. UK

Haar knippen: Andy deed het bij mij. Soms verdwenen de hand van Andy en de schaar in de Leegte hier, dan zijn hele arm, dan beide handen en zijn hoofd. Meermaals heel zijn arm; dan beide handen en zijn hoofd. Verschillende keren verdween zijn hele lichaam en bleef alleen zijn stem over. En soms bleef die zelfs niet over. Dan verscheen hij weer, misschien zonder een hand en zonder schaar. Tenslotte werd hij kleiner en toonde zich tevreden. Nooit was haar laten knippen zo’n genot en zo verhelderend. R.H. UK

Ik ben juist terug van de kapper, die niets knipte en schikte! En het grappigste is dat zij dacht dat ze dat wel deed. En nog vreemder is dat ik haar ervoor betaalde. Is dat niet gek! M.M. Korfoe.

Ik was deze zomer thuis in Ierland voor een huwelijksfeest in de familie. Ik nam het huwelijk op video op met een camcorder. Op dat moment betekende het niets voor mij, maar later, toen ik de video op TV bekeek, raakte ik helemaal mijn hoofd kwijt. Iedereen sprak tegen de ruimte die ik was, maar op TV was ik er niet, dus spraken ze tegen de leegte. Toen kreeg ik een andere aangename verrassing. Op zeker moment stond ik in een hoek om iedereen in beeld te krijgen wanneer ze de kerk verlieten. Ze liepen naar de camera (mij) toe en wandelden voorbij, recht de leegte in. Ik ben zeker dat iedereen met een videocamera een moment van hoofdloosheid zou kunnen krijgen met dit eenvoudige experiment. D.W. UK

Enkele avonden geleden kwamen twee vrienden eten. N is fotograaf. We spraken over Zien en deden een paar experimenten – de Kaart en het Grote Magazijn. Ik was gefascineerd door de reactie van N. Hij zei dat zijn job inhoudt dat hij voortdurend dingen inkadert wanneer hij ernaar kijkt – hoe ze zouden passen in een foto. Maar dit Zien betekende dat je geen kader hebt. Het beeld werd wijder en wijder, tot er geen grenzen waren. “Het is als het weggooien van de camera!” R.L. UK

Een bijzonder interessante ervaring gisteravond. Er was een moment waarop ik in een soort container zat en duizenden en duizenden kleine heldere schepseltjes recht naar mijn gezicht zag vliegen, alleen maar om te verdwijnen zowat 18 duim van mijn gezicht (voor wie het metrische systeem gebruikt: dat is zowat 18 duim lengte in centimeters). Er was ook een paar lichtgevende vlekken ergens in de verte voor mij, dat vuurrood leek te zijn van aard en kleur. Deze vlekken bevonden zich naast elkaar. Eén van de vlekken wisselde, voor een paar ogenblikken, tussen echt vuur en vuur gemengd met een heldere, amberen kleur. Toen leek het paar vlekken dichter bij elkaar te komen en naar mijn linkerkant te bewegen om dan uit het zicht te verdwijnen. Al die tijd was er een heel vreemd geluid, een ritmisch, zich herhalend geluid dat het overigens constante gezoem bleef verstoren, die ik in de container hoorde. Tenslotte was er een punt waar die duizenden heldere kleine schepsels opzij vlogen, van links naar rechts. Dit duurde zowat 30 seconden, toen begonnen ze weer naar mijn gezicht te vliegen gedurende lange tijd.

Zoals je misschien al raadde reed ik met de auto door een sneeuwstorm. De vuurrode lichten waren de achterlichten van een auto voor mij, die zijn richtingaanwijzer gebruikte en de weg verliet. De sneeuw leek opzij te vliegen toen ik vertraagde om een uitrit te nemen van de snelweg.

Douglas beveelt dikwijls aan om in een enkel moment te leven en je bewust te worden van wat ‘IS’, je enkel baserend op het aanwezige bewijs. Ik probeerde dit experiment terwijl ik door een sneeuwstorm reed en ik had een prachtig resultaat. Het is geweldig om mijn waarneming van de sneeuw, zoals ik hem ken, buiten te gooien en hem opnieuw te zien op het moment, alsof ik hem nooit eerder gezien had. Het was geweldig. K. USA

Deze ervaring overkwam me voor het eerst verschillende jaren geleden en is meerdere keren teruggekomen, meestal in een sociale omgeving zoals een kroeg. Ik ervoer een volledige openheid of leegte, waarin elke persoon sprak, alsof deze helderheid het centrum was dat hen aantrok. Ik herinner me dat ik, terwijl zij spraken, bedacht hoe vreemd dit was. Sinds de workshop in Stroud vorige zomer realiseer ik me dat alles er recht naartoe wijst .. als we de moeite nemen om te kijken! B.M.

Ik observeer deze handen, deze vingers met de blauwe nagellak (!) die bewegen op mijn laptop en ik kijk omhoog langs mijn arm naar hun bron en ik ben Thuis. Waw, ik ben Thuis. En het is uit één stuk hier, omvattend, het bevat het dualisme van die bewegende, veranderende ja-nee / goed-slecht dingen. De vrede die voorbij het begrijpen is. Ja, de plaats waar vragen echt ophouden. De geheime plaats van de hoogste. De Enige! J.P. UK

Zien is voor mij geen terugtrekken vanuit de wereld naar het niets – het is een ontwaken voor het feit dat het niets dat ik ben de wereld is. Er zijn geen grenzen, geen scheidslijn.

Gisteravond ging ik uit dansen. Dansend vanuit het niets ontdekte ik dat ik de andere dansers bevatte. Ik vind dit een goede ‘positie’ om in te zijn, ik ben niet opgesloten in mijn ‘zelf’, ik ben open voor de hele dans. Zonder positie ben ik open voor verandering – leegte heeft geen voorkeuren. Natuurlijk zijn er mijn veranderende gevoelens tegenover mensen, maar zoals E. zegt is dit een deel van het decor. Mijn gevoelens stromen door dit niets, net zoals mijn lichaam en de andere lichamen. Ik vind een grote vreugde en vrijheid en vrede en creativiteit als ik dit centrale niets ben. Het is zo’n eenvoudig klein ding, een onzichtbare sleutel, en toch opent hij de deur naar elk moment. R.L. UK

Ik had net lunchpauze en deed een beetje “wijzen” toen ik me realiseerde hoe ik er echt uit zag. Ik maakte een tekening van een lichaam zonder hoofd en ik “zag” hoe ik open ben voor alles/niets en hoe de “ik” die ik mezelf noemde “Lege Geest” zou kunnen betekenen. Het was een prachtige ervaring. Ik wandel graag zo rond, het is vooral leuk in het omgaan met mensen en dan zien hoe open ik sta voor hen. Joni.

De experimenten hadden een ongelooflijk effect! Opeens kon ik echt zien waar die boeken over praatten. Het is een beetje vreemd, maar vanaf dat ogenblik werd ik stiller. Nu is er een diepe Stilte, zelfs wanneer het leven “buiten” meer opwinding toont. Elke ochtend open ik mijn ogen en merk op dat het denken verschijnt, dat mijn menselijk lichaam opstaat en zijn ochtendroutine start. Leegte kijkt in de spiegel naar dat gezicht, dat verschilt van enkele jaren geleden enzovoort. Maar het is heel moeilijk om het ‘normale leven’ spel verder te spelen. Als ik mensen zie (Ik in verschillende energiecombinaties) worstelen en spreken over hun strijd, meestal zonder woorden, dan wil ik hen wakker maken uit de nachtmerrie, maar terzelfdertijd weet ik dat dat onmogelijk is. Natuurlijk is dit ook een deel van mijn dagdroom! M.

Terwijl het eenvoudig is om de Leegte te zien, die onze ware natuur is, is het ook heel makkelijk om haar over het hoofd te zien, vermits het Niet-iets is. Ik moet zeggen dat die In-Zichten relatief onspectaculair zijn, behalve een zekere vrede die ermee samengaat. Geen mystieke onthulling eigenlijk. Er is enkel leegte in de kern van alles. L.

Ik blijf nu vrijwel de hele tijd in dit bewustzijn en soms, als ik wandel, heb ik een heel speciaal gevoel van bijna vliegen … Wat een prachtige wereld. Soms, als de gedachten van afscheiding verschijnen, begin ik luidop te lachen. Wat een grappig verhaal – dat het mogelijk zou zijn om niet met alles verbonden te zijn. Susanne.

Ik ben heel dankbaar voor de gelegenheid om je workshop bij te wonen. De ervaring van eenheid was geweldig. Leven op afstand nul is meer en meer beschikbaar voor mij. Mabel.

Ik dineerde onlangs met een vriend toen ik me bewust werd dat “niets” keek. Het was als een wijdopen venster of leeg scherm zonder grenzen, dat Mary zag aan de andere kant van de tafel, pratend, etend. Een leeg scherm voor Mary. Deze openheid was op de voorgrond terwijl stem en andere gewaarwordingen op de achtergrond waren. Waw! Een gevoel van ontzag kwam op. Ik herinner me dat ik dacht: dit is helemaal anders als er bewustzijn is van de leegte die kijkt. Al weet ik dat het nooit niet kijkt, laat het verschijnen van ‘bewust zijn’ van dit totaal open zicht me waw zeggen .. Dit is te cool! Samantha.

Ik lig soms in bed met mijn ogen gesloten en vraag mezelf, enkel afgaand op het aanwezige bewijs welke delen van mijn ‘lichaam’ bestaan? Ik heb ontdekt dat ik dikwijls relatief beenloos ben, net als hoofdloos! Eimear.

terug naar boven.